Ένα κράτος που νομοθετεί, μεταφέρει αρμοδιότητες, απαιτεί αποτελέσματα, αλλά δεν προσφέρει ούτε πόρους ούτε δομές. Οι δήμοι, εδώ και χρόνια, προσπαθούν να καλύψουν ένα κενό που στην πραγματικότητα δεν τους ανήκει κι όμως καλούνται να το διαχειριστούν μόνοι τους.

Στο Κοκκώνι, δέκα σκυλιά και μία γάτα βρέθηκαν εγκαταλελειμμένα, σε συνθήκες ντροπής. Η εικόνα τους ήταν η απόδειξη μιας κακοποίησης που δεν χωράει στον πολιτισμό μας. Η γυναίκα που τα κρατούσε συνελήφθη, μαζί με ακόμη μία από την Αθήνα που είχε μεταφέρει ζώα στο σημείο. Και τότε, άρχισε το πραγματικό δράμα: πού θα πάνε τα ζώα; Ποιος θα τα φροντίσει; Ποιος θα αναλάβει;

Ο Δήμος Βέλου-Βόχας δεν έχει καταφύγιο. Δεν έχει υποδομές. Έχει όμως κάτι που σπανίζει: ανθρώπους που δεν γύρισαν την πλάτη.

Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Δημήτρης Σαββίδης βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στον χώρο, μαζί με την αστυνομία. Έκανε ό,τι μπορούσε σε πραγματικό χρόνο, χωρίς να περιμένει «εντολές» από κάποιο απρόσωπο σύστημα που κοιμάται βαθιά. Και όταν έφτασε η ώρα των αποφάσεων, ο δήμαρχος Θανάσης Μανάβης δεν κρύφτηκε. Δεν δικαιολογήθηκε. Δεν είπε «δεν μπορώ».

Έδωσε εντολές. Ξεκάθαρες. Αποτελεσματικές. Άμεσες.

1. Τα ζώα να μεταφερθούν αμέσως στον συμβεβλημένο κτηνίατρο για ιατρική φροντίδα και αποστείρωση.
2. Ο ίδιος, οι επτά αντιδήμαρχοι, ο Γενικός Γραμματέας και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου να αναλάβουν προσωπικά τροφή και φροντίδα μέχρι να βρεθεί λύση.
3. Όποιος πολίτης θέλει να βοηθήσει, να υποστηριχθεί με τροφή και ιατρική κάλυψη.
4. Να γίνει συνάντηση όλων των φιλόζωων για σχεδιασμό μόνιμων λύσεων.

Και το πιο εντυπωσιακό;
Όλα αυτά με δικά τους χρήματα.
Όχι με επιχορηγήσεις. Όχι με ειδικά προγράμματα. Με προσωπική ευθύνη.

Σε μια χώρα που συχνά οι αιρετοί περιορίζονται σε δηλώσεις και αναρτήσεις, ο συγκεκριμένος δήμαρχος έκανε το αυτονόητο, το οποίο, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου αυτονόητο: ανέλαβε πράξη, όχι εντύπωση.

Και εδώ είναι η ουσία:
Ο Θανάσης Μανάβης δεν έλυσε μόνος του το πρόβλημα των αδέσποτων. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε. Κανένας δήμος δεν μπορεί, χωρίς υποδομές, χωρίς κρατική στήριξη, χωρίς θεσμική συνοχή.
Αλλά στην κρίσιμη στιγμή, στάθηκε εκεί που έπρεπε.
Αντέδρασε ως άνθρωπος, όχι μόνο ως δήμαρχος.
Κι αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει.

Το περιστατικό πρέπει να αποτελέσει καμπανάκι. Όχι μόνο για τους δήμους, αλλά για την κεντρική εξουσία. Τα αδέσποτα δεν είναι «τοπικό πρόβλημα». Είναι ευθύνη του κράτους, νομοθετική, οικονομική, θεσμική. Η αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να υποκαθιστά το κράτος επ’ άπειρον. Όταν όμως το κάνει, όταν σηκώνει βάρος που δεν της αναλογεί, αξίζει να το αναγνωρίζουμε.

Σε μια εποχή που οι περισσότεροι ασχολούνται με την εικόνα τους, υπάρχουν και εκείνοι που ασχολούνται με την ουσία.
Και σ’ αυτή την υπόθεση, ο δήμαρχος Βέλου-Βόχας το απέδειξε:
η ανθρωπιά δεν χρειάζεται τίτλους. Χρειάζεται αποφάσεις. Μπράβο λοιπόν!

Xαρά Βαραβέρη