Δεν μιλάμε απλώς για φαινόμενο "άδειας καρέκλας" που θα μπορούσε να αναλυθεί υπό το πρίσμα της έλλειψης μιας ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

 Το κενό, έχω την αίσθηση, είναι βαθειά ιδεολογικό.

 Ακριβώς επειδή είναι ιδεολογικό, το κενό διευρύνεται αντί να συρρικνώνεται, ειδικά μέσα σε συνθήκες που διάφορα κόμματα θα έπρεπε να "μάχονται" προκειμένου να το καλύψουν. 

Αντιθέτως, τα κόμματα που "λογικά" θα έπρεπε να διεκδικούν να καλύψουν το κενό, περιχαρακώνονται όλο και περισσότερο προσπαθώντας να εξασφαλίσουν το δικό τους "μερίδιο αγοράς", για να μιλήσουμε έτσι και με όρους που είναι της "εποχής". 

 Η κοινωνία όμως, άσχετα αν αυτό το αντιλαμβάνεται ή όχι, σχηματίζεται σε ρεύματα που επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις μόνο υπό τους όρους ιδεολογικών πλαισίων, γιατί ανέκαθεν οι όροι της αγοράς απευθύνονται σε ομάδες συμφερόντων που μπορούν να τέμνονται από ιδεολογικούς άξονες και δεν μπορεί να ισχύει το αντίστροφο. Τι σημαίνει αυτό. Οι ομάδες συμφερόντων της αγοράς είναι φτιαγμένες εκ των πραγμάτων για να μεγιστοποιούν κέρδη ακόμα και αν αυτό σημαίνει τη συρρίκνωσή τους, οδηγούμενες σε απορροφήσεις. Αντίθετα, οι ιδεολογικοί όροι μπορούν να κινούνται οριζόντια επί των ομάδων συμφερόντων. 

 Αυτό λοιπόν το πολιτικό κενό στην Ελλάδα, έχει επιτρέψει την αντιστροφή των όρων. Και οι ομάδες συμφερόντων λογικό είναι να στρέφονται στο πιο μεγάλο "μαγαζί", στη λεγόμενη "ηγετική επιχείρηση".

 
 Δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι όμως η Πολιτική. Και εδώ πια υπάρχει ευθύνη. Οι πολιτικές εφεδρείες της χώρας, δεν εξετάζω το πως τις αντιλαμβάνεται ο καθένας, οφείλουν να δράσουν πριν να είναι πια πολύ αργά. Οφείλουν εν ολίγοις να διατυπώσουν ένα νέο ιδεολογικό υπόβαθρο που όχι απλώς θα καλύψει το κενό, αλλά θα βοηθήσει στην ανάκτηση του νοήματος της πολιτικής δράσης και ενασχόλησης στη χώρα μας. 

 Η ευθύνη αυτών των εφεδρειών είναι μεγάλη. Και, ας μου επιτραπεί να εκτιμήσω ότι, αν δεν την αντιληφθούν αυτή την ευθύνη, ο πέλεκυς της Ιστορίας θα είναι βαρύς πρωτίστως για αυτές.