Όταν ο δήμαρχος δηλώνει πως «τα παιδιά πρέπει να έρχονται στα δημοτικά συμβούλια», η φράση ακούγεται προοδευτική. Και πράγματι, η εξοικείωση των παιδιών με τους θεσμούς, με τον διάλογο και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων, είναι ένα σπουδαίο μάθημα δημοκρατίας.
Όμως υπάρχει μια λεπτή, καθοριστική γραμμή ανάμεσα στη συμμετοχή και την έκθεση. Ο γονέας που ασκεί την επιμέλεια ασφαλώς και έχει δικαίωμα να συνοδεύσει το παιδί του σε μια συνεδρίαση. Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αν «μπορεί», αλλά αν πρέπει, ειδικά όταν γνωρίζει πως οι τόνοι μπορεί να ανέβουν, ότι θα ακουστούν βαριές κουβέντες, ή ότι το κλίμα θα είναι φορτισμένο.
Η γονική μέριμνα δεν μετριέται με το πόσο «ενεργά» εμπλέκει κανείς το παιδί στη δημόσια ζωή, αλλά με το πόσο υπεύθυνα το προστατεύει.
Ένας γονιός που φωνάζει, ακόμη κι αν έχει δίκιο, μπροστά στο παιδί του, μεταφέρει πάνω του τη δική του ψυχική φόρτιση. Το παιδί εκείνη τη στιγμή δεν βλέπει τον πολίτη που υπερασπίζεται αξίες, βλέπει τον άνθρωπο που χάνει την ψυχραιμία του. Και αυτό το μάθημα μένει, ίσως πιο έντονα από κάθε άλλο.
Δεν είναι κακό να θέλουμε τα παιδιά κοντά στη δημόσια ζωή. Είναι, όμως, επικίνδυνο να τα εκθέτουμε στη σύγκρουση των ενηλίκων, σε φωνές και αντιπαραθέσεις που δεν μπορούν να κατανοήσουν.
Τα παιδιά χρειάζονται παραδείγματα σεβασμού, μέτρου και νηφαλιότητας,όχι σκηνές που τους προκαλούν φόβο ή σύγχυση.
Η δημοκρατία έχει ανάγκη από πολίτες ενημερωμένους και συμμετοχικούς, όχι από παιδιά-μάρτυρες πολιτικής έντασης.
Κι αν κάτι οφείλει να τους διδάξει ο γονιός, είναι ότι ο διάλογος είναι δύναμη, όχι θόρυβος.
Δημοτικό συμβούλιο Κιάτο: Στήθηκε αφήγημα ή πράγματι γεγονός;
Χ.ΒΥΤΙΝΙΩΤΗΣ: Δεν έκανε μπούλινγκ η Ελεάνα Κοτσίρη. Προπηλακίστηκα ο ίδιος (ηχητικό)
Καταγγελία κατοίκων-Η Στυμφαλία πίνει νερό με χώμα!(ΒΙΝΤΕΟ)