Η δακοκτονία είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της Περιφέρειας. Κι όμως, η Περιφέρεια φέτος απουσίασε:
δεν ολοκλήρωσε εγκαίρως τους διαγωνισμούς, δεν παρακολούθησε την εφαρμογή των συμβάσεων, δεν έλεγξε τους αναδόχους, αφήνοντας κρίσιμες περιοχές χωρίς ψεκασμό ή με ψεκασμούς–φαντάσματα.
Αποτέλεσμα; Χιλιάδες οικογένειες βλέπουν την παραγωγή τους μειωμένη ή χαμένη. Ο ΕΛΓΑ δεν καλύπτει τη δακοπροσβολή, θεωρώντας την ζημιά που προλαμβάνεται από το κράτος. Άρα - και το λέω καθαρά - η ευθύνη επιστρέφει στην Περιφέρεια και στην Πολιτεία.
Οι αγρότες της Πελοποννήσου δεν ζητούν χάρη. Ζητούν δικαιοσύνη. Ζητούν να σταματήσει η αδράνεια της διοίκησης, η οποία επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο σαν μια ενοχλητική, δαπανηρή ρωγμή στο οικοσύστημα της ελαιοκομίας μας.
Ζήτησα δέσμευση για τρία κρίσιμα βήματα:
1. Αναγνώριση και ανάληψη ευθύνης για την αποτυχία της φετινής δακοκτονίας.
Όχι άλλες υπεκφυγές, όχι άλλη μετατόπιση ευθυνών. Η διοίκηση (Περιφέρεια και Υπουργείο) πρέπει να παραδεχθεί τα λάθη της και να προχωρήσει σε άμεση λογοδοσία.
2. Άμεση διεκδίκηση κρατικών αποζημιώσεων για τους παραγωγούς.
Χωρίς καθυστερήσεις και με πλήρη αξιοποίηση των διαθέσιμων ενισχύσεων. Οι οικογένειες της υπαίθρου δεν μπορούν να περιμένουν.
3. Ριζική αναμόρφωση του συστήματος δακοκτονίας
Με πραγματική συμμετοχή των τοπικών συνεταιρισμών και των τοπικών κοινοτήτων. Με διαφάνεια, έλεγχο και επαγγελματισμό.
Η Πελοπόννησος δεν αντέχει άλλη μια τέτοια χρονιά. Οι παραγωγοί μας κουβαλούν ήδη στους ώμους τους τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης, της ακρίβειας και των ασταθών πολιτικών. Δεν είναι δυνατόν να τους φορτώνουμε και την αμέλεια της διοίκησης.
Η ελιά σήμερα έχει την τιμητική της — αλλά τιμή δεν υπάρχει χωρίς φροντίδα.
Και εμείς, στο Περιφερειακό Συμβούλιο, δεν δικαιούμαστε να μείνουμε θεατές.