Η πρόταση για «ενιαίο, δίκαιο και σύγχρονο σύστημα» ακούγεται απολύτως θεμιτή. Κανείς δεν διαφωνεί με την ανάγκη εκσυγχρονισμού. Αλλά το αφήγημα αυτό συνοδεύεται από μια ξεκάθαρη πολιτική στόχευση: η Περιφέρεια θέλει να είναι ο βασικός ρυθμιστής ενός πολύτιμου πόρου, που επηρεάζει άμεσα την παραγωγή, την αγροτική οικονομία και τις τοπικές ισορροπίες.

Δεν είναι μυστικό ότι τα υδατικά έργα αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους τομείς χρηματοδότησης και στρατηγικών αποφάσεων. Όποιος τα σχεδιάζει και τα κατευθύνει, αποκτά ρόλο με βαρύτητα. Η μετάβαση από τα διάσπαρτα συστήματα των ΤΟΕΒ σε ένα ενιαίο πλαίσιο είναι μια αναδιάταξη δυνάμεων,όχι απλώς βελτίωση υπηρεσιών.

Και αυτό πρέπει να ειπωθεί καθαρά:
Η κίνηση αυτή δεν αφορά μόνο την εξοικονόμηση νερού,αφορά τον ενισχυμένο ρόλο της Περιφέρειας σε έναν τομέα όπου μέχρι χθες υπήρχε κατακερματισμός. Είναι μια στρατηγική επέκτασης επιρροής, όχι μια απλή διοικητική διόρθωση.

Το πραγματικό ερώτημα για την επόμενη μέρα δεν είναι «αν χρεώνουμε ανά στρέμμα ή ανά κυβικό».
Είναι:
Ποιος θα ελέγχει το νερό; Ποιος θα χαράζει την πολιτική; Και σε ποιον θα χρεώνεται η ισχύς που συνοδεύει έναν τέτοιο ρόλο;

Η Πελοπόννησος αλλάζει μοντέλο. Καλό ή κακό; Αυτό θα το κρίνει ο χρόνος.
Αλλά ας μη γελιόμαστε: όταν το νερό μπαίνει στο επίκεντρο, κανείς δεν κινείται ουδέτερα.

XB