Όχι εμφιαλωμένο, όχι για λάτρα μόνο, αλλά πραγματικά πόσιμο,όπως αξίζει σε κάθε πολίτη μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, ο Δήμαρχος παρουσίασε ένα ολιστικό σχέδιο για το νερό. Μιλάμε για ένα έργο που φιλοδοξεί να λύσει ένα χρόνιο πρόβλημα δεκαετιών. Σωληνώσεις παλιές, δίκτυα προβληματικά, ποιότητα αμφίβολη,αυτή ήταν η καθημερινότητα. Τώρα, η δημοτική αρχή επιχειρεί να αλλάξει σελίδα με νέες υποδομές, μονάδες επεξεργασίας και ψηφιακό έλεγχο ποιότητας σε πραγματικό χρόνο.

Η εξαγγελία, ωστόσο, δεν είναι απλώς τεχνική. Είναι βαθιά πολιτική. Το νερό δεν είναι προϊόν, είναι δικαίωμα, και κάθε Δήμος που το εξασφαλίζει αξιοπρεπώς για τους πολίτες του κερδίζει κάτι πολύ περισσότερο από ψήφους: κερδίζει εμπιστοσύνη.

Ο Μανάβης δείχνει να έχει κατανοήσει αυτή τη διάσταση. Το έργο παρουσιάζεται όχι ως μια μεμονωμένη παρέμβαση υποδομών, αλλά ως κομμάτι μιας περιβαλλοντικά βιώσιμης στρατηγικής, που περιλαμβάνει ενεργειακή αυτονομία των αντλιοστασίων και προστασία των υδάτινων πόρων. Πρόκειται για ένα αφήγημα που συνδυάζει οικολογία, τεχνολογία και κοινωνική ευθύνη, κάτι που λείπει από πολλούς δήμους της χώρας.

Το ζητούμενο, βέβαια, είναι η υλοποίηση. Γιατί οι πολίτες έχουν ακούσει πολλές φορές υποσχέσεις για πόσιμο νερό. Το ρολόι μετρά αντίστροφα, και ο Απρίλιος του 2026 δεν είναι μακριά. Η επιτυχία ή η αποτυχία του σχεδίου θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και την πολιτική αξιοπιστία της δημοτικής αρχής.

Αν όμως το σχέδιο προχωρήσει όπως παρουσιάστηκε, τότε δεν μιλάμε για μια απλή αναβάθμιση υποδομής. Μιλάμε για μια αλλαγή καθημερινότητας, για ένα αυτονόητο που γίνεται πράξη. Και αυτό, σε μια εποχή που το αυτονόητο έχει γίνει σπάνιο, είναι ίσως η πιο ουσιαστική πολιτική πράξη.

Χαρά Βαραβέρη